Een foto van puin

Niet meer dan een flinke schuit vol stenen. Dat is er in 1960 nog over van de fundamenten van de Rotterdamsepoort. Toch koestert het Stadsarchief deze foto.

De poort zelf is namelijk al lang afgedankt en verdwenen. Vanwege de verbreding van het Asvesttracé moeten nu zelfs de laatste middeleeuwse stenen uit de grond.

In 1829 valt het oog van de stadsbestuurders op de onderhoudskosten van de acht stadspoorten. Jaarlijks kosten die de stad 600 gulden, terwijl de meeste poorten ook aan een opknapbeurt toe zijn. Bezuinigingsdrift is echter niet de enige reden voor de sloop. Het is natuurlijk mooi meegenomen als er een uitgavepost wegvalt, maar Delft heeft wel voor hetere vuren gestaan. De stadsfinanciën, die tot 1813 zwaar geleden hebben onder het bewind van Napoleon, zijn net weer een beetje op orde.

Die onderhoudskosten zijn een handige stok achter de deur voor het geval niet iedereen enthousiast is over afbraak van de poorten. Het stadsbestuur wil een moderner aanzien voor de stad en er is ruimte nodig voor woningbouw, iets dat al decennia niet meer is voorgekomen. Tussen 1815 en 1820 is het inwonertal van Delft zelfs nog gedaald tot een dieptepunt van minder dan 13.000 personen. Maar in 1829 groeit de stad al bijna tien jaar op rij; een jaar later staat de teller boven de 15.000 inwoners. Hoewel er nog ruimte genoeg is binnen de stadswallen kan het geen kwaad alvast een beetje vooruit te kijken.

Het stadsbestuur ondervindt nauwelijks weerstand. Zeven van de acht stadspoorten gaan in de verkoop ‘ter fine van amotie’, om af te breken. Delft heeft weer ruimte genoeg om uit te breiden. Tot het moment dat het autoverkeer rond 1960 toeneemt, dan moeten ook de laatste fundamenten uit de grond.

Johannes Jelgerhuis, Prent van de buitenzijde van de Schoolpoort, 1816 (TMS 4791)