‘Turkenpensions’

Twintig mannen in een huis met één wc. Gastarbeiders die in de jaren zestig naar Delft komen, zijn vaak overgeleverd aan particuliere huiseigenaren die het niet altijd even nauw nemen met de logiesverordening. Twee rapporten in het Stadsarchief maken hier in de jaren zeventig korte metten mee.

Diverse bedrijven werven in de jaren zestig werknemers uit het buitenland. Honderden Italianen, Spanjaarden, Portugezen en Turken komen naar Delft om te werken bij onder meer de Gist- en Spiritusfabriek, NKF en machinefabriek Reineveld. In eigen land is de werkloosheid hoog, hier is werk in overvloed. Die overvloed geldt niet de woningmarkt. Het gemeentebestuur haast zich te melden dat huisvesting een taak van de bedrijven is omdat deze de mensen ‘hierheen halen om aan hen te verdienen’. De gemeente ziet alleen op de regels toe.

Raadslid J. de Jong van de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) meent dat er veel aan dat toezicht schort. In 1970 stelt hij de omstandigheden in een aantal woningen aan de orde: twintig mannen in een huis met één toilet, zolderkamers waar je niet rechtop kunt staan en een vijfpersoonskamer met twaalf bedden. Op 6 januari 1971 dient De Jong een nota in ‘inzake vijf Delftse pensions voor Turkse gastarbeiders’. Eigenaars van de twee slechtst scorende pensions, Oude Delft 37 en 218, hebben hun conclusie dan zelf al getrokken. De woonruimtes zijn verlaten.

De gemeente start een onderzoek naar de 130 particuliere pensions die Delft dan rijk is. Een belangrijke verbetering lijkt de inrichting van speciale woonruimte voor buitenlanders in De Delftse Poort, het zusterhuis van het voormalige Sint-Hippolytusziekenhuis aan het Bagijnhof. Al snel ligt echter ook deze locatie onder vuur, het is er vies en vol. De huurders laten niet zomaar meer met zich sollen. Onder leiding van Gino Scalzo, een uit Sicilië afkomstige gastarbeider, stellen zij in 1978 een zwartboek op. Ook deze nota heeft succes: een jaar later sluit De Poort.