Delf’s Blaue, aflevering 428

De titel van het hoofdartikel in het Delftsch Nieuwsblad is iedere week gelijk: Delf’s Blaue. De auteur is ook iedere week dezelfde: J. van Achelen. Toch wordt zelfs naar deze 428^ste aflevering in 1907 nog met angst en beven uitgekeken. De auteur is een geduchte luis in de pels van de Delftse politiek.

Journalist J. van Achelen heet voluit Jurriaan van Aggelen en is in 1860 in Amsterdam geboren in een welgesteld gezin. Ondanks zijn afkomst voelt hij zich aangetrokken tot de radicale tak van de vroege socialistische partijen, de anarchistische Socialistenbond van Domela Nieuwenhuis. Deze vraagt hem in 1898 naar Delft te verhuizen om het hoofdredacteurschap van het Delftsch Dagblad op zich te nemen. Een jaar later wijzigt Van Aggelen de naam in Delftsch Nieuwsblad en verschijnt de krant tweemaal per week. Van Aggelen schrijft vrijwel het hele blad in zijn eentje vol. Als hij in 1913 overlijdt, komt er ook een einde aan het nieuwsblad.

Het Stadsarchief bezit een vrijwel complete reeks. Al vanaf het eerste nummer neemt Van Aggelen de Delftse politiek op de korrel, heel anders dan de keurige liberale Delftsche Courant en de katholieke Nieuwe Delftsche Courant doen. Van Aggelen bezoekt vergaderingen, zit in clubs en commissies en komt in 1903 zelfs als vrijzinnig-democratisch lid in de gemeenteraad. Van Aggelen past niet in een politiek hokje en is bovenal wars van protocol. De discussie over onderwijs op openbare of christelijke scholen doet hij in deze Delf’s Blaue bijvoorbeeld af als een greep uit de staatskas door ‘de zich-noemende christelijken’. Dominees misbruiken volgens hem hun macht om kinderen van arme ouders naar christelijke scholen te lokken. De zielenherders zijn mannen die met ‘een dominees-sigaar zitten te lonkoogen met de knappe dienstbode’, ‘bijbelbazen’ die iedereen de maat nemen en met ‘leugen en laster’ hun doel bereiken. Zijn politieke tegenstanders nemen hem dan wel lang niet altijd serieus, zij vrezen wel zijn scherpe pen. Ook als dat al voor de 428^ste keer is.