Sloopkogel

Ziehier de verliezers van de Spoorzone. Jarenlang blijft hun lot onzeker tot in 2009 de seinen definitief op groen gaan voor de aanleg van een spoortunnel door Delft. De sloopkogel maakt korte metten met de woningen aan de Van Leeuwenhoeksingel en de Houttuinen. Dirk van Dien legt de afbraak van de Stationsbuurt vast, als beelddocument van een project dat Delft jaren in de greep heeft.

De plannen voor de Spoorzone dateren van ver voor 2009. Het in de jaren zestig met veel tromgeroffel geopende spoorwegviaduct voldoet eind jaren tachtig niet meer. Het tracé bij Delft is een flessenhals met maar twee sporen. De NS wil er het dubbele aantal treinen laten rijden, over vier sporen. Een eerste proefballon om twee sporen boven elkaar te bouwen, wordt meteen lek geprikt. De Delftse gemeenteraad is het er in 1990 over eens: het spoor en het station moeten ondergronds. Dat helpt tegen lawaaioverlast en levert meteen extra bouwgrond op.

Bewoners van de Van Leeuwenhoeksingel en de Houttuinen zien in de daaropvolgende jaren diverse plannen voorbijkomen. Of hun woningen kunnen blijven staan, is telkens weer de vraag. De regering werkt tegelijkertijd aan plannen voor aanleg van de verlengde A4, een project dat regelmatig stuivertje wisselt met de spoortunnel. Pas in 2009 is de kogel door de kerk: het Rijk gaat met beide verkeersingrepen aan de slag. Vrijwel direct start project Spoorzone en wordt alles klaargemaakt om over een lengte van 2,3 kilometer een treintunnel aan te leggen. De oude Stationsbuurt gaat tegen de vlakte, op één gebouw na. Het monumentale station uit 1885 blijft tijdens alle werkzaamheden tot 2015 gewoon in gebruik. Nu alle graafmachines en hijskranen zijn verdwenen, heeft het zelfs weer minstens zo’n prominente plek als het ook al op deze aquarel van Arthur Tutein Nolthenius had. Alsof er in al die jaren niets gebeurd is.